Het is maandag 25 april, vandaag hoef ik niet naar school, want het is meivakantie. Wat? Ja, de meivakantie start dit jaar in april. Vraag me niet naar de logica ervan, want die is er niet. Moeder natuur is het er trouwens ook niet mee eens en besluit om wat hagel- en sneeuwbuien los te laten boven ons landje.

Ik puf en steun terwijl ik de koffers naar beneden draag. Kl#te spierpijn! Gisteren fietste ik de Gran Fondo Rosa, een voorjaarsklassieker (!) over het parcours van de Giro d’Italia die binnenkort in Nederland start. Eigenlijk wilde ik de 210 kilometer fietsen, maar na sneeuw, hagel, gure wind en een bijzondere aanval van acute tegenzin, besloot ik de route in te korten. Dat soort acties zijn eigenlijk niks voor mij,  maar ik kon (lees: wilde) echt geen meter verder fietsen. En nu, bij de start van een midweekje Valkenburg, heb ik dus een extra reden om eens ongeremd te mopperen!

Waarom Zuid-Limburg? Gewoon, omdat ik direct na vliegveld Beek het idee heb dat ik in Frankrijk ben. De heuvels, de kerkjes van mergel en het onverstaanbare Limburgse taaltje geven me direct een vakantiegevoel. Als de zon dan ook nog schijnt, is het plaatje compleet … tja, de zon… dat zou inderdaad het plaatje compleet maken. Maar in plaats daarvan regent ’t awwiever (om het in het Limburgs te zeggen).

Er is ook nog een andere reden waarom de reis naar Valkenburg gaat. Een paar maanden geleden heb ik namelijk in een onbewaakt ogenblik bedacht om als challenge voor Right To Play de Cauberg 52 keer te beklimmen. De Cauberg is de parel van de Amstel Gold Race. Iedereen die de AGR gereden heeft, kent die beklimming. Eigenlijk is het niet eens de zwaarste beklimming van deze koers, dat zijn mijns inziens de Gulperberg, Keutenberg en de Eyserbosbeg. Maar de Cauberg is wel de bekendste, dus was het PR technisch gezien logisch om voor deze challenge te gaan.

Snel verzonnen dus, maar niet overdacht. Tweeënvijftig keer omhoog past natuurlijk bij mijn uitdagingen, maar ik zal jullie eerlijk zeggen dat ik (bij nader inzien) grote twijfels heb, of ik het ook werkelijk kan halen. Een paar weken geleden zag ik de helden uit het profpeloton deze heuvel op het buitenblad beklimmen in een slordige anderhalve minuut. Maar ik ken mezelf. Ik heb geen klimmersbenen, ben geen 1.52 m en weeg geen 58 kilo. Bovendien kan ik geen vermogen van boven de 500 Watt wegtrappen en gebruik ik geen middelen die de voorgaande nadelen teniet doen. Dus schat ik mijn gemiddelde klimtijd in op ruim vijf minuten.

Maar dan moet het eerst wel een beetje lekker weer worden!

De heenreis verloopt voorspoedig. Tenminste … rijtechnisch gezien. Ik kom er namelijk in Limburg achter, dat mijn wielerkleding (op mijn broek na) nog thuis aan het wasrekje hangt. Ik kan dus eerst (tussen de hagelbuien door) in Valkenburg gaan shoppen voor beenstukken en een shirtje waarin ik iets van krentenbollen kan doen.

In de dagen naar donderdag toe, zakt de moed me wel een beetje in de schoenen. Er zijn namelijk momenten dat de sneeuw ook daadwerkelijk even blijft liggen. Ik krijg visioenen van 2013. In mijn voorbereiding op Alpe d’Huez fietste ik toen twee lussen van de de Amstel Gold Race … in februari … in de sneeuw! Het bewijs is terug te zien in het onderstaande filmpje.

Maar op D-day schijnt zowaar de zon. Het is wel fris, maar desalniettemin een prachtige dag, voor een geweldige uitdaging. De eerste helft gaat voorspoedig. Ik fiets zesentwintig keer omhoog voordat ik mijn eerste pauze houd. Maar ik juich niet te vroeg, want ik ken mijn lijf. Met nog dertien beklimmingen in het vooruitzicht begint het echt pijn te doen en heb ik de naam Cauberg ondertussen omgedoopt in Koudberg, omdat ik stiekem toch nog twee hagelbuien op m’n kop heb gehad.

Mijn ketting komt eigenlijk niet meer van het lichtste verzet af. Puffend sleep ik mezelf tegen deze berg op, waarvan ik de naam in gedachte nog één keer verander door symbolisch de ‘o’ weg te halen. Wat een K(o)udberg zeg! Het ziet er niet meer uit, lijkt zelfs niet eens meer op wielrennen. Maar uiteindelijk, na ruim vijf en een half uur kom ik voor de laatste keer boven. Met bijna 3000 hoogtemeters op de teller kan ik voldaan naar het vakantiehuisje fietsen.

In 2013 deed ik het vijf keer op een dag. Maar met een trots gevoel kan ik jullie meedelen, dat ik het drie jaar later gewoon 52 keer doe op één dag! Niet slecht toch, voor een ouwe man?!

groet, Wilco