De Coolsingel ligt er nog verlaten bij als ik om half acht ’s morgens de metro uitstap. Natuurlijk ben ik veel te vroeg. Moet ik dat opnieuw uitleggen? Ik ben iemand die liever twee uur te vroeg is, dan één minuut te laat. Het voordeel daarvan is, dat je geen horloge hoeft te dragen, omdat je de tijd hebt. Ik drentel langs de startlijn en zie beveiligers geïnstrueerd worden door de politie. Kort daarna controleren ze de openbare toiletten op verdachte pakketjes. Gelukkig voor de beveiliging had ik vanmorgen mijn ‘verdacht pakketje’ al thuis achtergelaten … maar alsnog een shitbaantje lijkt mij.

Een schrikkeljaar geleden liep ik hier mijn tweede halve marathon in iets meer dan één uur en vijftig minuten … en dát haast ongetraind. Na mijn debuut in Egmond aan Zee zeiden mijn achillespezen dat het verstandiger was, om een andere hobby te zoeken. Maar omdat die pezen een kleine 190 cm van mijn oren verwijderd zijn, wilde ik er niet naar luisteren. Ik weet nog precies wat ik dacht, toen ik op de Coolsingel de finishlijn passeerde …

BOEMMM 

What the F*..?!

Een aanslag?

In één klap ben ik weer in het heden en sta te trillen op mijn benen. Ik kijk om; de Dixies staan er gelukkig allemaal nog, maar bij de startlijn zie ik hoe een aantal mannen uitgedost als kanonniers een rokend wapentuig wegslepen. Mijn hemel, wie verzint het nou, om om acht uur ’s morgens het startschot te gaan oefenen!? Ik vind dat kanon trouwens sowieso gewaagd in deze tijd. Maar omdat ik de enige lijk die geschrokken is, loop quasi nonchalant door.

Vandaag loopt een groep van iets meer dan twintig jongeren hun eerste marathon voor Right To Play. Ik mag daarom samen met ambassadeur Miranda Boonstra de cheque in ontvangst nemen. Miranda heb ik toevallig afgelopen donderdag voor het eerst in levende lijve ontmoet. Zij was, net als ik, aanwezig bij een informatieavond van Right To Play voor vrijwilligers van AZC’s. Aan het einde van die avond hebben we samen een filmpje gemaakt om de lopers van ‘Run For Right To Play’ een hart onder de riem te steken.

Miranda had de droom om naar Rio te gaan, maar kan de limiet op haar 43ste jaar helaas niet meer halen, vanwege een blessure aan haar voet. Normaal gesproken doet ze zo’n twee en een half uur over over de ruim 42 kilometer. Twee en een half uur … twee en een half uur … als in 150 minuten, als in één van de snelste van Nederland, als in … als zij binnenkomt, ben ik op het keerpunt, als in … hinkelend is ze sneller! Die Miranda Boonstra dus!

Gelukkig voor mij ligt de droom van de lopers van Run For Right To Play meer in het normale. Zij willen hem uitlopen, genieten, hopen op een tijd onder de vier uur. Maar voor ze die droom om gaan zetten in realiteit, hebben ze eerst nog iets voor ons. Een ‘cheque’ in de vorm van een hardloopshirt met daarop de einduitkomst van wat zij hebben opgehaald voor Right To Play. Een geweldig bedrag van €9.720,50. Daarmee maken zij niet alleen hun eigen droom, maar die van ruim 400 kinderen waar!

Over kinderen gesproken … Een aantal kinderen uit mijn eigen klas deed gisteren mee aan de Kidsrun door Rotterdam. Ze hem natuurlijk allemaal uitgelopen en verdienen die medaille als geen ander. Zal ik eens wat zeggen, deze kinderen hebben stuk voor stuk het doorzettingsvermogen om al hun dromen waar te maken!

BOEM! 

Het echte startschot klinkt en ik kijk een beetje meewarig naar iedereen die daarvan schrikt. Nog voordat de mensen daarvan bijgekomen zijn, zijn de eerste Kenianen al lang en breed uit het zicht verdwenen.

Miranda neemt me de rest van de ochtend mee op sleeptouw. Terwijl we met de metro naar alle uithoeken van het parcours reizen, krijg ik alles te horen over Olympische limieten en hoe oneerlijk dat verdeeld is in de wereld. Het wordt me compleet duidelijk hoe Olympische dromen aan zijden draadjes hangen. Hoe ‘hard’ een paar seconden te langzaam kan zijn, als anderen minuten later mogen binnenkomen.

Nadat de eerste honderd lopers en loopsters Miranda’s beste tijd ooit (2:27.32) verpulverd hebben, besluit ik dat het tijd is om naar huis te gaan. Ik bedank haar en hoop dat ze Olympisch blijft dromen. Want als je op 43-jarige leeftijd eigenlijk naar Rio hoort te gaan, dan moet je op je zevenveertigste ook nog ‘gewoon’ naar Tokio kunnen!

Thuis gekomen trek ik mijn sportkleren aan. Nee, natuurlijk ga ik niet een rondje rennen! Mijn gehoor mag misschien wat achteruit zijn gaan, maar ik heb de boodschap van mijn achillespezen ondertussen wel gehoord en begrepen. Nee, mijn droom is dat de dromen van Jelle en Sibe uitkomen. Daarvoor kan ik Jelle het beste achter zijn computer laten zitten en zijn eigen Minecraft server laten bouwen en met Sibe een potje gaan voetballen.

groet, Wilco