‘… en Kannekens krijgt de bal van Krol. Passeert Larossa in één vloeiende beweging. Hij laat Passarella als aan de grond genageld staan. Het veld ligt open. De pass naar Rensenbrink, het wordt een één tweetje … Kannekens legt aan en …. JAAAAH … 1-2! Vlak voor tijd! Dit kan niet meer mis gaan, mensen. Vier jaar na het debacle van ’74 in München gaat het ze toch lukken, Oranje wordt wereldkampioen, door een schitterend doelpunt van ….’

‘Wilco, Wilco, WILCO … wakker worden, je moet naar school!’

Als mijn moeder me niet bruut uit m’n fantasiewereld had getrokken, was ik zeker veel eerder een beroemdheid geweest. Maar nu, ruim 37 jaar na dato, is het me dan toch gelukt. Mijn doorbraak op nationale televisie is een feit en ik mag daarmee ein-de-lijk de initialen B.N. achter mijn naam zetten. Maar of dit nu was wat ik wilde?

Het is maandagochtend 7 maart. Mijn wekker gaat en ik ben direct klaarwakker. Vandaag gaat het gebeuren. Ik ren naar beneden voor een ochtendplas kijk uit het raam en … ‘Wat? Sneeuw? Wat is dit? De hele winter valt er geen vlokje en uitgerekend vandaag ….’. Ik hoef meteen niet meer naar het toilet, maar kom er tot mijn schrik wel iets te laat achter, dat ik al een tijdje in mijn blootje voor het raam sta. Gelukkig wonen we hoog en is het erg vroeg, zodat niet de hele buurt de stichting Correlatie hoeft te bellen.

‘Sneeuw, what the f*..’, maar goed, omdenker als ik ben, zie ik wel meteen mogelijkheden. Voor uitdaging 49 moet ik namelijk een sneeuwpop maken. Ik haast me en een kwartiertje later ben ik buiten in de weer met verrassend droge sneeuw. Het resultaat mag er zijn, vind ik zelf, dus trek ik snel een foto en … hup de auto in op naar Eemnes.

Nog voor ik goed en wel Vlaardingen uit ben, sta ik in de file. Normaal ben ik al niet zo aardig voor mijn ‘mede weggebruikers’. Nou ja, laat ik het anders zeggen: ik voorzie ze graag van opbouwende kritiek. Maar op de dag, dat ik op tijd wil komen voor mijn doorbraak in televisieland, kun je dat woordje ‘opbouwend’ gerust weglaten. Daar komt bij dat ik na een half uurtje tot de ontdekking kom, dat ik mijn ochtendplas inderdaad niet meer gedaan heb.

Gelukkig heb ik talent heb voor sterallures. Dus kan ik, zonder last te hebben van enige vorm van schaamte, de 150 km/u aantikken waar het kan en mijn auto van links naar rechts door de files laveren waar het nodig is. Om stipt 8.18 uur meld ik me bij het hek van ‘De Gouden Kooi’. Dat is namelijk, na het floppen van die realityshow, het decor voor ‘Koffietijd’. Natuurlijk herkent de portier me direct en is er een plekje op de parkeerplaats voor me gereserveerd.

Eenmaal binnen heb ik eerst een afspraak bij de visagist. Ik geef toe dat zo’n laagje make-up bij mij echt nog niet nodig is. Ik laat het vooral doen om de anderen, die het wel nodig hebben, niet meteen met een chagrijnige bakkus te laten zitten. Dus na wat plichtmatige veegjes foundation, sta ik binnen een paar minuten weer buiten.

Terwijl ik kennis maak met de anderen die vandaag hun debuut maken op televisie, komt Edwin Rutten binnen. Je weet wel, Ome Willem, de kindervriend uit de tachtiger jaren. Nu heb ik vaker ontmoetingen gehad met ‘kindervrienden’ uit die tijd, maar ik moet helaas de conclusie trekken, dat deze ‘tv-sterren uit mijn verleden’ offscreen toch minder vriendelijk zijn. Ome Willem trekt alle aandacht naar zich toe en neemt zowel lichamelijk als geestelijk meer ruimte in dan nodig is. Ik zie … en laat het gebeuren, omdat ik weet dat het zijn laatste stuiptrekkingen zijn.

Een uurtje voor de uitzending gaan we met de redacteur naar de studio in het bovenste gedeelte van de villa. Daar hebben we een repetitie voor de camera. Natuurlijk doen we dat vooral om Loretta en Quinty gerust te stellen en hen de vragen te laten oefenen. Maar ik kan ze niet betrappen op een slechte voorbereiding, dus kunnen we na kwartiertje weer plaats nemen in de koffieruimte beneden, waar Ome Willem nog steeds de hoogste toon voert.

Terwijl boven ons de uitzending in volle gang is, drink ik nog een bakje koffie beneden. Ondertussen klets ik wat met Esmeralda Jongmans, de oprichtster van de stichting Florakokjes en Jerry Lust een enthousiaste vrijwilliger van de Waddenvereniging. Wij zullen met zijn drieën over een klein half uurtje live de ether ingaan. Maar eerst moet Edwin zijn verhaal nog ‘even’ kwijt. En daar doet hij lang over … heel lang. Ons item staat geprogrammeerd voor ongeveer tien minuten, maar door het geklets van ‘Opa Willem’ en de onherroepelijke druk van het reclameblok dat achter ons staat gepland, blijft er nog maar een kleine zeven minuten over voor ons debuut.

Maar goed dat mag er dan ook zijn. Ik keek Loretta aan en zij mij. De commando’s uit de regiekamer waren niet te negeren: ‘Hou dit beeld vast, dit wil koffiedrinkend Nederland zien!’

Uiteindelijk denk ik dat Nederland nog niet toe is aan langer dan zeven minuten ‘Wilco Kannekens op de buis’. Dat baseer ik op de overweldigende hoeveelheid reacties die ik nu al ontvang en de hordes huisvrouwen die gillend voor de liftdeur liggen. Nee, het is goed zo! En in tegenstelling tot de Ome Willems en de Bassies van deze wereld kan ik tenminste zeggen dat ik ondanks al die aandacht ‘heel gewoon ben gebleven’.

Fragment uit de uitzending van Koffietijd 7 maart 2016

groet, Wilco