De wereld staat in brand.

Europa valt als een kaartenhuis ineen.

Nederland polariseert.

De wereld wordt door internet steeds kleiner. We weten alles van elkaar door social media. Willen overal iets over te zeggen hebben, maar nergens verantwoordelijkheid voor dragen. Als er iets misgaat, wijzen we heel snel naar een ander. We maken van een Zika mug een olifant en lopen angstig achter elkaar aan. De dikke ik staat als nooit tevoren op de eerste plaats en alleen als je het eens bent met mij, is er ruimte voor ons.

Zucht!

En wat doe ik? Ik brei een dás!

De hoogste tijd om weer eens wat te doen, waar deze wereld misschien een beetje mooier van wordt.

Dus scan ik mijn uitdagingen en valt mijn oog op de uitdaging om bloeddonor te worden.

Ik heb al een donorcodicil en stel daarmee de meest gewilde delen van mijn lijf (let op: na mijn overlijden!) beschikbaar voor anderen. Natuurlijk wil ik wel dat er een beetje respectvol wordt omgesprongen met deze organen. Mijn longen zijn best in orde, maar ik wil bijvoorbeeld niet, dat er een derde long wordt getransplanteerd in het lijf van Bradley Wiggens, of Vincenzo Nibali. Die hebben wat mij betreft genoeg grote wielerrondes gewonnen. Ik heb al wel een naam bedacht voor deze vorm van vals spelen. Na de gewone en de mechanische doping, zou ik dit ‘organische doping’ noemen.

Maar terug naar uitdaging 24. Ik vind bloeddonor worden wel een beetje spannender dan een donorcodicil hebben. Je moet namelijk figuurlijk met de billen bloot, alvorens je bloed mag geven. Gelukkig kan ik het overgrote deel van de schaamteloze vragen met ‘NEE’ beantwoorden, maar moet wel bekennen dat ik in een malaria-gebied heb gewoond. Gelukkig is dat langer dan drie jaar geleden en herkennen ze de restjes tropenkolder niet direct in mijn gedrag.

De harde data wordt verder opgenomen en genoteerd.

Lengte: 189 cm. Kan ik niks aan doen!
Gewicht: 83 kilo. ‘Keurig meneer’ (Is wel eens anders geweest)
Hartslag in rust: 58. ‘Sport u veel?’ ‘Mja, ik fiets wel eens een rondje.’ 😉
Boven- en onderdruk: ‘Ook prima.’
‘Uitstekend meneer, u mag vier buisjes bloed laten afnemen’

Die buisjes worden voor onderzoek opgestuurd naar het lab. Daar wordt het getest op AIDS, geslachtsziektes en andere dingen waar ik niet aan wil denken. Als ik niets hoor, is het goed en krijg ik te zijner tijd een oproepkaart.

Weet je HOE VERVELEND het is om te moeten wachten op GEEN bericht?

In die weken ben ik uit wanhoop maar gaan breien, dan hoefde ik niet na te denken over elk kuchje, hoofdpijntje of moedervlekje dat me nog niet eerder opgevallen was.

Gelukkig valt de oproepkaart uiteindelijk in de bus en mag ik voor het eerst gaan doneren. Sibe gaat mee, want het is vakantie. Ik vertel hem stoer wat papa gaat doen en hij heeft (denk ik) niet in de gaten, hoe hard ik de afleiding van zijn aanwezigheid nodig heb. Nadat mijn doopceel opnieuw gelicht is, mag ik plaatsnemen in een luxe stoel. En wordt een naald (ter grote van een kleine breinaald) ingebracht.

(Oké, da’s een beetje overdreven, maar ik typ dit met 500 milliliter minder bloed in mijn lijf. Het transport van zuurstof naar mijn hersenen is daarmee de komende dagen behoorlijk gereduceerd en de wereld ziet er nu gewoon anders uit!)

Terwijl het apparaat in zeven minuten het bloed uit mijn aderen trekt, leg ik Sibe, aan de hand van pakken melk uit, hoeveel bloed er normaal in je lijf zit en hoeveel er nu uit gaat. Sibe kijkt op het kolfapparaat en zegt: ‘Oh, maar dat snapte ik al hoor papa. Er staat namelijk dat er 500 ML in het zakje zit. Die ML betekent natuurlijk MELK!’

Heerlijk hè, die logica van een zevenjarige. Da’s meteen ook waarom ik nog steeds denk dat het goed gaat komen met de mensheid. Als we kinderen maar lang genoeg kind laten zijn.

Haha, toch nog een opmerking over opvoeding … het bloed stroomt waar het niet gaan kan, zie je wel.

groet, Wilco