Time flies when you’re having fun. Nog maar een klein weekje en dan zit mijn eerste jaar vol uitdagingen voor Right To Play erop. Natuurlijk ga ik niet alle uitdagingen halen, maar mensen die mij kennen, weten dat ik graag kijk naar wat ik wél bereikt heb … en wat ik nog kan doen!

De zwaarste lichamelijke beproevingen heb ik afgerond; de Mont Ventoux beklimmen, een rit boven de driehonderd kilometer fietsen, een halve marathon (of twee) lopen, duiken in ijskoud water, in elke provincie een tocht van minimaal tweehonderd kilometer maken. Stuk voor stuk belevenissen om nooit meer te vergeten!

Daarnaast heb ik ongelooflijk veel gave mensen ontmoet, die ik anders nooit had gezien of gesproken. Ik heb het dan niet alleen over de ambassadeurs van Right To Play, maar vooral ook al die bevlogen, enthousiaste, gekke, creatieve en lieve mensen die op hun manier een steen verleggen in deze wereld.

Ik ben zelfs op televisie geweest. Een kniesoor die zeurt over het feit dat het maar 0,7 seconde duurde. Dat heb ik mijns inziens ruimschoots ingehaald met alle radio interviews en krantenartikels die over mijn actie gingen.

Mijn doelstelling om vijfhonderd kinderen in het programma van Right To Play te krijgen is niet gelukt … NOG niet gelukt, want het is natuurlijk een prima reden om nog een jaar door te gaan. Ik hoop dat het me gegeven is om het komende jaar wederom zoveel geld bij elkaar gesponsord te krijgen! Dat zou echt geweldig zijn.

Ik ben al druk aan het nadenken over nieuwe uitdagingen waarmee ik vanaf 1 december 2015 aan de slag wil gaan …

MAAR …

… voor het zover is, wil ik eigenlijk nog één kleine aanpassing doen in de uitdagingen van dit jaar. Ik weet niet of de notaris hier blij mee is, maar sinds ik zelf de regels bepaal van mijn goede doelen actie, besluit ik gewoon dat ik dat doe.

Na het afronden van de provincietochten (vorige week) was ik vierhonderdvierenzestig kilometer verwijderd van de magische tienduizend kilometer grens. Eerst wilde ik er niks mee doen, maar hoe meer ik er over na ging denken, des te meer ging het aan me knagen.

Tienduizend kilometer in een jaar is wel gaaf. Dus besloot ik gisterenochtend om (met windje mee weliswaar) naar Den Helder te racen. Daarmee kon ik 154 kilometer bijschrijven. Deze week rijd ik elke dag op de fiets naar mijn werk (desnoods een beetje om), dat is op zijn minst 190 kilometer. En als ik dan zaterdag, op de allerlaatste dag van mijn ‘challenge jaar’ nog een rit van 150 kilometer maak, dan overschrijd ik de tienduizend…

Tienduizend kilometer in 52 weken, dat is meer dan 192 kilometer per week. Hmzzz … ik voel een opdracht aankomen voor volgend jaar … want tweehonderd kilometer per week staat toch veel leuker?

groet Wilco.

P.S. Door de uitdagingen die ik deze week wel en niet gehaald heb, mag ik 22,85 Euro overmaken aan Right To Play.