Op de allerlaatste dag van de vakantie schrijf ik dit weekverslag. Morgen begin ik op mijn nieuwe school, met mijn nieuwe klasje. Daar heb ik ontzettend veel zin in, maar ik vind het ook razend spannend. Heel gek, maar tijdens de voorbereidingen op dit schooljaar heb ik me regelmatig afgevraagd, of ik het nog wel kan … dat lesgeven aan mijn eigen groepje.

Het leek af en toe wel of ik vijfentwintig jaar teruggeworpen werd in de tijd. Wie zijn de kinderen die in m’n klas komen? Wat is de ‘cultuur’ op school? Wat zijn de ‘ongeschreven wetjes’? Waar liggen de schriftjes? Welke schriftjes gebruiken ze eigenlijk? Hoe werken de methodes? Hoe heet die collega ook al weer? Enzovoorts, enzovoorts. Dat zorgt toch wel voor wat druk in mijn hoofd, maar ik zie dat als gezonde ‘wedstrijdspanning’.

Om de spanning nog maar een beetje op te voeren … over tien weken is de finish van mijn jaartje challenge! TIEN weken. Dat zijn zeventig dagen, of … zestienhonderdtachtig uur. ‘BUHHH!!!!’ en ik moet nog zoveel!

Vandaar dat ik besloten heb om dit weekend nog maar een provincietochtje te doen. En niet zomaar één; ik heb Limburg aangevallen. Ruim tweehonderd kilometer door de zuidelijkste provincie met kuitenbijters als: de Keutenberg, de Gulpenerberg, de Eyserbosweg, de Cauberg, Camerig, de Vaalserberg, de Bemelerberg en nog een paar van die rotzakken. Mijn doelstelling was niet om een gemiddelde van dertig per uur aan te houden. Maar om niet af te stappen of dodelijk vermoeid tegen het asfalt te kwakken, tijdens de beklimming van één van die rotzakken. En … dat is me gelukt! Bekijk de video maar. Als de video niet opent, kun je ook op deze link klikken.

Of ik trots ben? Jawel, beetje wel. Alhoewel m’n gemiddelde wel erg laag lag … Maar ik mag er weer eentje afstrepen. Nog maar vijf provincies te gaan. Ik hoor jullie rekenen; tien weken, vijf provincies … dat 1 op 2. Rekenkundig klopt dat, maar ik heb wat anders spannends bedacht. Ik zal jullie in een later stadium bekend maken wat dat precies is.

Dit was het einde van de vakantie, maar het begin van een prachtige uitdaging. Meester zijn van groep zeven! Terug naar mijn passie; mijn klasje, mijn kids, mijn schooltje … Tegelijkertijd is de finish van een prachtig jaar in zicht. Een jaar vol uitdagingen, mooie ontmoetingen, bizarre situaties, vage filmpjes, (landelijke en )regionale bekendheid en heel veel naamsbekendheid voor Right To Play. Eigenlijk schreeuwt het om een vervolg … en wie weet is dit gewoon het einde van een nieuw begin?

groet, Wilco

Door onder andere mijn selfie op het hoogste punt van Nederland en andere behaalde resultaten, mag ik deze week 15,91 Euro aftikken voor Right To Play.