Ik ben op weg naar huis en fiets ergens tussen Berkel en Schiedam. Links zie ik Rotterdam Airport met daarachter de skyline van Rotterdam. Rechts zijn er de weilanden tot aan Pijnacker en Delft. Ik stoemp in westelijke richting tegen de wind in naar de A13. Niet dat ik die ga nemen, vlak ervoor sla ik rechtsaf de ventweg op, om bij de manege het fietstunneltje onder de snelweg in te gaan. Dat is het slechtste stukje weg van mijn dagelijkse rit. Op mijn oor hoor ik de bekende tune: ‘NOS radio tourflits, tourflits’. Automatisch schuif ik naar het puntje van mijn zadel om wat meer vaart te maken. ‘Valpartij in het peloton! Wat een vreselijke valpartij!’. Met overslaande stem doet Sebastiaan Timmerman verslag vanaf de motor. ‘Dumoulin ligt erbij!’

Ik hoor op de achtergrond het schreeuwen van de renners en het tumult eromheen. Hoe is het mogelijk, denk ik, 198 renners en Dumoulin ligt erbij. Maar goed, valpartijen horen erbij. Dat kan ik ondertussen uit ervaring zeggen. Mijn gedachten gaan naar mijn meest recente contact met mother earth. In België ontweek ik een baksteen op een fietspad en belandde na een fraaie salto op mijn schouder in een met stenen bezaaide berm. Die klote fietspaden in België ook. De renners hebben nog geluk dat ze daar niet over hoeven, denk ik nog.

‘Dumoulin abandon!’ Hoor ik over de radio. ‘Hij ligt in de ziekenauto en we weten nog niet wat er aan de hand is.’ Ik herinner me een radiointerview met Gerrie Knetemann vlak na zijn val in Dwars door België (1983). Hij roemt de verslagen van Theo Koomen, maar vraagt tegelijkertijd begrip voor de rennersvrouwen en -moeders. In de waan van de koers schreeuwen de verslaggevers de meest verschrikkelijke dingen, maar vergeten dat thuis de vrouwen en moeders van de renners aan de radio gekluisterd zitten. De Kneet doet Theo na: ‘We zijn bij een tussensprint. Er wordt voluit gesprint. Zestig, zeventig kilometer per uur … op zijn minst. Oh mijn hemel, Jan Raas valt! Hij is gevallen! Het ziet er verschrikkelijk uit. Zijn shirt is aan alle kanten kapot, bloed, paniek! Hij ligt stil op de weg! En dan nu terug naar de studio in Hilversum.’

Dumoulin eruit, shit! Onbewust ga ik een tandje minder hard fietsen. Ik ben immers toch bijna thuis, waarom moet het snel! Eenmaal thuis gekomen zet ik de televisie aan, douchen doe ik later wel. Ik hoef niet lang te wachten om de herhaling van de val te zien. Ik zie Bonnet tegen het het wiel van zijn voorganger stoten en onderuit gaan. Vervolgens gaat er een zweep over het peloton. Fietsen van 11.000 Euro en meer vliegen door de lucht. In een cirkeltje zien we hoe Dumoulin in ‘een supermanhouding’ -zoals hij het zelf later omschrijft- over de stenen van een Belgische berm op zijn plaat gaat.

Ik voel de pijn, kan er eigenlijk niet naar kijken, maar doe het toch. Daar zit hij, op een plek waar toeschouwers horen te staan, alleen aan de zijlijn van de Tour. Schouder uit de kom, vel en witte trui kapot, gele droom voorbij!

Natuurlijk is het geen eerlijk vergelijk. Met 35, of met 65 kilometer per uur over de stenen schuiven. Maar toch voel ik het! Ik wrijf over de bijna herstelde schaafwond op mijn knie, terwijl ik naar de losse lappen mensenvlees van de renners kijk. Gescheurde kleren, gebroken botten, gekraakt moraal. Toch stapt iedereen -op drie na- weer op de fiets en rijdt de etappe uit. Er moest vandaag geschiedenis geschreven gaan worden op de muur van Huy. Maar in plaats daarvan werd een nieuw bizar tourverhaal in mensenvlees geschreven, in een met stenen bezaaide berm van een Belgische snelweg.

Ik pleit voor een zachte berm langs alle wegen en fietspaden in België …
of eis een nieuw verkeersbord!

groet, Wilco