Net als ik de loftrompet wil steken over de politie in Nederland, verzinnen ze het om hun acties kracht bij te zetten door tweede etappe in de Tour te dwarsbomen. Ik ben niet zo van staken of soortgelijke acties. Maar als mijn geliefde Tour de France daar ook nog eens de dupe van is, raakt me dat extra. Alsof La Grande Boucle in de afgelopen jaren nog niet genoeg ‘geplaagd’ is.

Aan de andere kant … ‘verkeerscontroles op de reclamekaravaan’… Dat kan een aardige duit opleveren voor onze schatkist. Ik bedoel … een boete voor een ‘ondeugdelijke (dubbel hoornige) claxon’ is 90 Euro en onnodig toeteren datzelfde bedrag. Ruiten die te ondoorzichtig zijn: 230 Euro en onnodig geluid/lawaai veroorzaken, hou je vast: 370 Euro! Ik schat in, dat we op één middag zoveel geld binnenslepen, dat de regering direct de nieuwe belastingmaatregelen kan herzien en met een gerust hart de accijns op 6% kan houden.

Maar goed ik wil het niet hebben over het werk van de politie. Eigenlijk vind ik wel dat ze in hun recht staan. Nee, ik wil het hebben over het broertje van de politie en de ongelooflijke bureaucratie die daarachter zit; de parkeerwachten! Je weet wel, van die ‘net niet agenten’. Van die mannen en vrouwen, die niet slagen voor de conditietest op de politieschool, hun wapen achterstevoren vasthouden op de schietbaan, links -11 en rechts +7 hebben van hun brillenglazen, maar toch graag een uniform dragen en boetes uitschrijven.

Waarom ik me toch zo opwind? Vanwege het vaderdag cadeautje van mijn jongste zoon, natuurlijk! Voor het eerst in zijn leven, heeft hij twee uur achter elkaar geconcentreerd geknutseld op school. Met de tong uit zijn mond en … stil dat hij zat! Hij kwam niet van zijn wiebelkussen af. Zijn juf was trots en verbaasd tegelijk. Maar het resultaat is er dan ook naar. Voor vaderdag heeft hij voor zijn pa (en zijn nieuwe donkere Franse vriendin) een heuse parkeerkaart gemaakt.

Trots als ik ben, vertel ik iedereen, of ze het nu wel of niet willen horen, wat hij gemaakt heeft. Zo gaaf, een parkeerkaart in de vorm van een auto met een echte draaischijf en helemaal beplakt met zorgvuldig uitgeknipte papiertjes. Als ik het werk van mijn jongste zoon vergelijk met andere kunstenaars is het nog geen Rembrandt … meer een spannende mix van Dalí en Picasso. En wellicht wordt het nu nog niet op de juiste waarde geschat, maar over enkele jaren zal men zeker praten over een echte ‘Sibe Kannekens’!

Op zondagmiddag vertel ik mijn schoonfamilie trots wat mijn zoon gemaakt heeft en dat ik dit kunstwerk ook echt in gebruik ga nemen. ‘Volgens mij mag je alleen een officiële blauwe kaart gebruiken hoor!’, wordt er tussen neus en lippen gezegd. Dat kan toch niet waar zijn, denk ik. Het kan toch niet zo zijn, dat dit land doorgeslagen is in een bureaucratisch systeem van regeltjes en wetgeving, dat bepaalt hoe een kaartje eruit moet zien, waarop aangegeven wordt hoe laat je je vehikel verlaten hebt?

Wrong!

In het ‘besluit parkeerschijf’ (d.d. 15-12-1997) staat in twee A4’tjes onder meer omschreven wat de afmetingen en kleur van de kaart moeten zijn (100×125 millimeter in de kleuren blauw en wit). Daarnaast -ik stel voor, dat je even stevig gaat zitten- is bepaald dat de grootte van de cijfers 1 t/m 12 exact twaalf millimeter moeten zijn en de cijfers 13 t/m 24 vijf millimeter. Alleen op de achterzijde mogen eventueel reclameboodschappen of andere afdrukken staan.

Stel je voor zeg, dat je het gewoon op een kladje zou schrijven en die zwaar bebrilde parkeerwachten het niet zouden kunnen lezen!

Zucht…

Maar goed. Ik heb ondertussen de oplossing gevonden hoor. Op elke parkeerplaats, die nog niet omgetoverd is tot ‘blauwe zone’ leg ik mijn vaderdag cadeautje opvallend onder de voorruit. Mijn zoon trots, ik trots en in ieder geval geen bekeuring onder de wissers van m’n vriendin. Op de plaatsen waar wél een blauwe streep getekend is, leg ik ze gewoon allebei neer. Eentje voor mijn eergevoel en één voor de bureaucratische parkeerwachten, die proberen hun target te halen en daarmee een promotie te bewerkstelligen.

groet, Wilco.