De digitale inkt van mijn blogje ‘Het regent bijna nooit’ is nog niet opgedroogd, of ik word woensdagavond 3 juni geconfronteerd met mijn eigen blinde vlekken. Het zou voor mij het makkelijkste zijn, om dit onderwerp links te laten liggen. Maar het heeft mijn ogen teveel geopend, om er niets mee te doen. Dus na een korte introductie ga ik toch maar met de figuurlijke billen bloot.

Onder het kopje ‘verhalen uit het veld’ is er op de betreffende avond op het hoofdkantoor van Right To Play Nederland een keynote van Jamil Sawalmeh. Relaties en genodigden van de organisatie die mij zo aan het hart ligt, zijn uitgenodigd om van Jamil te horen hoe Right To Play het verschil maakt in de `Palestijnse gebieden.

Jamil is er overigens niet alleen. Aan zijn zijde staat Ghada Rabah, een kleine, maar zeer krachtig ogende vrouw, die al sinds 10 jaar Country Manager van de Palestinian Territories is. Samen met enkele afgevaardigden uit Mozambique en Mali zijn zij in Nederland om het goede werk van Right To Play over het voetlicht te brengen bij hoogwaardigheidsbekleders van Buitenlandse Zaken.

Jamil vertelt hoe Right To Play dagelijks het verschil maakt voor kinderen die leven in een bezet land. ‘Door spel kinderen laten leren’. Ik ben geraakt, want hij vertelt dat een belangrijke drijfveer van Right To Play is, om het onderwijs in zijn land ‘kind centraal’ te maken. Ze willen niet zomaar ‘iets nieuws erbij doen’, maar hebben duidelijk oog voor de drukke agenda van leraren (dat fenomeen lijkt overigens universeel). Leraren worden manieren van lesgeven bijgebracht, waardoor het kind centraal komt te staan. Natuurlijk is het programma gericht op sport en spel, maar de manier van werken kan zo gelegd worden op het aanbieden van taal, rekenen en lezen. Leren wordt zo leuker, effectiever, interactiever en daarmee echt iets van de kinderen. Het flitst door mijn hoofd dat we daar ook in Nederland nog veel in te leren hebben.

Ghada neemt het woord en vertelt dat er bijzondere aandacht is voor meisjes en vrouwen. Right To Play wil net zoveel jongens als meisjes in hun programma. Niet alleen als deelnemer, maar ook als coach. Ze geeft een voorbeeld waar iedereen in de zaal kippenvel van krijgt. Als de kinderen komen spelen, worden ze vaak gebracht door hun moeders. Terwijl de kinderen les krijgen van de coaches, besluit Ghada om met de moeders op een andere plek ook spelletjes doen. Aan het einde van de speeltijd, wordt ze bij haar arm vastgehouden door een vrouw. De vrouw wil niet dat ze weggaat. Ghada vraagt waarom niet. Als antwoord krijgt ze dat dit de eerste keer is in haar leven dat ze gespeeld heeft. Jamil vertelt me later dat de vrouw 65 jaar oud was. 

Natuurlijk is er na de keynote tijd om te reageren. Al snel worden er vragen gesteld over eventuele samenwerkingsprojecten met Israel. Zelf stel ik ook een vraag in die richting. Ik zie in een ooghoek dat Ghada, die weer was gaan zitten, tranen in haar ogen krijgt. Ze heeft even iets fels in haar ogen en ik zie haar moeite doen om niet te reageren. Jamil neemt het woord en geeft rustig en politiek correct antwoord op de vragen. Maar de reactie van Ghada komt recht binnen in mijn hart.

In die drie seconden besef ik, wat onze vragen moeten losmaken bij hen. Ik spreek even voor mezelf, maar -denk ik- ook voor enkele anderen in de zaal. Ik heb gewoon niet door hoe gevoelig dit onderwerp ligt. Het is zo ontzettend makkelijk om een mening of een oplossing klaar te hebben. Ik leef in een vrij land waarin ik alles mag zeggen. Ik denk op te groeien met een eigen mening, maar besef te weinig dat mijn gedachten dagelijks worden ingekleurd door op sensatie beluste media. Ik denk dat ik op internet alles kan lezen wat ik wil. Maar besef niet dat ik onbewust op zoek ga naar wat ik wil lezen. Ik ben de Feijenoord supporter die een snoeiharde overtreding ziet van de speler uit 020. Maar ik ben ook de Ajacied die overtuigd is van de schwalbe uit het 010 kamp. Ik zie wat ik wil zien en ben ervan overtuigd dat wat ik zie, de waarheid is.

Maar ik leef niet in een bezet land, waar ik met mijn paspoort uren moet wachten bij checkpoints en ‘buitenlanders’ met twee paspoorten zonder moeite kunnen doorlopen. Ik leef niet in een omgeving waarin ik niet zeker weet, of ik mijn familie aan het einde van de dag weerzie. En ik hoef hier ook niet bang te zijn, dat mijn huis gebombardeerd wordt.

Ik wil geen politiek statement maken en al helemaal geen kant kiezen. Ik wil me alleen verplaatsen in de man en vrouw voor me, die opgroeiden in refugeecamps. Die als kleine kinderen te maken hadden met straatverboden (van soms een maand lang) en dus opgesloten zaten in hun eigen huis. Die als enige speelmateriaal het afval van de vuilnisbelt, of afgedankte wapens hadden. Die niets liever willen, dan hun kinderen de kans geven om te spelen. Datgene wat zij niet konden. Die zich dolgraag in willen zetten voor hun eigen zonen en dochters, zonder dat ze daarbij de bezetter voor de voeten willen lopen. Maar voor wie het nog even teveel gevraagd is, om over een conflict, dat nu al bijna 70 jaar duurt en waarbij iedereen littekens heeft, heen te stappen.

Bij de ‘borrel’ (ik drink nog steeds alleen maar fris) stap ik op Jamil af en verontschuldig me voor m’n onwetendheid en de daaruit voortvloeiende vragen. Hij vertelt me in een notendop zijn levensverhaal. Ik luister naar hem … open, eerlijk en nieuwsgierig. Ik zie een man door passie en geschiedenis gedreven. Die praat over sport en spel, over onderwijs, over kansen, mogelijkheden en idealisme. Ik ben geraakt. Niet door de politiek, niet door de ellende, maar door het vuur in zijn ogen. Een man gebrand om ‘zijn kinderen’ een betere start te geven dan hij kon hebben.

In nederigheid bedank ik hem voor zijn levensles. Onze kinderen zijn de wereldleiders van morgen, maar (nog) niet gedreven door politieke, culturele, of economische conflicten. Right To Play wil door sport en spel kinderen leren wat samenwerken en samenleven in een gezonde en veilige wereld inhoudt. Het doel: in 2018 twee miljoen kinderen laten spelen in het programma van Right To Play en voor ieder kind een wereld van verschil maken!

Ik ga ervoor … vanuit passie en de hoop op een mooiere wereld.

Groet, Wilco