‘Heeft u tijd voor een gesprekje over Sibe?’ Het mailtje van de juffen van Sibe is net zo kort, als dat ’t impact heeft. Ik laat de tekst op me inwerken en krijg een ongemakkelijk gevoel. Het is niet de eerste keer dat de juffen een gesprekje aanvragen. De vorige keer had ik me van alles in mijn hoofd gehaald. Ik had Sibe zelfs min of meer verdacht van wangedrag. Dat zal me niet nog een keer gebeuren! Toch heb ik er een ongemakkelijk gevoel bij. Het zal toch niet zo zijn dat hij blijft zitten, omdat hij een beetje beweeglijk is.

Maar goed, lezen vindt hij ook niet echt het allerleukste en zijn handschrift ziet er net zo uit als de inhoud van zijn laatje op school. Ik lees het mailtje nog een paar keer en voel de onrust in m’n lijf opborrelen. ‘Wat is dat nou voor flauwekul, sturen ze een mailtje vlak voor de Hemelvaartsvakantie en er staat niet eens in waar het gesprek over gaat. Willen ze nou dat we vijf dagen in het ongewisse blijven?’ Dus snel een mailtje terugsturen met de vraag, of ze kunnen aangeven waar het gesprek over gaat. Later die avond komt er een ‘vaag’ mailtje terug, dat het gaat over de vorderingen van Sibe. Over wat wel goed gaat, wat nog beter kan en over de overgang naar de volgende groep. Het gesprek kan plaatsvinden op dinsdag 19 mei om 16.00 uur.

Potv…. zie je wel. Dus toch! Ik schiet meteen in de -voor mijn omgeving als bijzonder irritant ervaren- ‘pompen-of-verzuipen-modus’. Ik houd een pedagogisch praatje met Sibe, over hoe leuk lezen is en hoe geweldig ik het zou vinden, als ik samen met hem mag oefenen en kijken hoe goed hij dat al kan. Elke avond tien minuten lezen met zijn persoonlijke goeroe, zal hem vast wel dichter naar groep vier brengen. Ik zoek gewoon leuke spelletjes op de computer met flitswoorden en verzin uitdagende oefeningen met zijn Veilig & Vlot boekje. Zeker weten dat het gaat helpen.

Ze moeten trouwens niet denken dat zitten blijven zin heeft! Wat denken ze nou? Dat hij ineens stil zit, als hij alle woordjes die hij gehad heeft nog een jaar over moet gaan doen? Dat hij dan wél zin krijgt om te lezen? Ha! Echt niet dus! En dat lezen, dat komt echt vanzelf wel, niet iedereen is even snel en gras gaat niet harder groeien door er aan te trekken. De juiste voorwaarden scheppen, dat is belangrijk! Gras gaat groeien met de juiste hoeveelheid water en zonlicht. Prikkel Sibe op de juiste manier en hij gaat echt wel lezen!

De vijf dagen na het mailtje oefenen we er lustig op los en natuurlijk gebeurt er bij mij hetzelfde als bij zijn juffen. De eerste paar keer vindt hij het geweldig, maar dan merkt hij, dat hij bij de neus is genomen en de oefeningen die ik verzin allemaal te maken hebben met -dat saaie- lezen. Tja, dom is hij niet … het blijft een Kannekensje! De motivatie verdwijnt langzaam. Logisch … want dit is iets wat ík graag wil. In vakjargon heet dat extrinsieke motivatie. Da’s nooit zo sterk als dat je iets echt zelf wilt (intrinsieke motivatie).

Ik kan natuurlijk vanwege mijn werk niet bij het gesprek zijn. Sterker nog, op het moment dat de juffen ‘de vorderingen’ van Sibe bespreken met Femke, heb ik met de ouders van een meisje uit mijn klas een gesprek. Als ik klaar ben met mijn werk, heb ik gelukkig windkracht zes tegen. Ik stoemp alle frustratie eruit en bedenk dan, dat ik niet tot thuis kan wachten. Ik bel al fietsend het thuisfront en vraag hoe het gesprek gegaan is en of hij overgaat naar groep vier.

Of ik alsjeblieft rustig aan wil doen. ‘Rustig aan? Natuurlijk niet, ik kook en heb wind tegen … ik kan niet rustig aan doen!’ Ik word gesommeerd om even mijn mond te houden, te luisteren en door te trappen. ‘De juffen zeiden dat er niks aan de hand is. Sibe is nog steeds het lieve ventje dat lezen niet zo leuk vindt, hanepootjes krabbelt, zijn laatje opruimt zoals zijn kamer eruit ziet en niet stil kan zitten. Maar dat vinden ze natuurlijk geen reden om hem te laten blijven zitten! De juffen wilden gewoon iets over de voortgang vertellen en dat ze besloten hebben om een wiebelkussen te kopen voor hem. Zo kan hij zijn energie lekker kwijt door de hele dag met zijn kontje te wiebelen.’ 

Ik hoor het aan en besef me dat ik er weer in getrapt ben. Hoe komt het toch, dat ik -als het om mijn eigen kinderen gaat- steeds in een soort kramp schiet? Misschien is zo’n wiebelkussen ook wel iets voor mij. Dan kan ik mijn overbodige energie daarin kwijt en misschien … heel misschien is het handig, dat ik er meteen een dwangbuis en muilkorf voor mezelf bij bestel!

groet, Wilco