‘Wat een aardige meneer is dat, papa’, zegt Jelle als we de showroom uitstappen. ‘Jongen, we weten niet of die meneer aardig is. Hij doet aardig, maar dat komt omdat het een verkoper is.’, zeg ik fluisterend. ‘Hij wil ons een auto verkopen en zolang we die nog niet hebben, doet hij heel aardig. Da’s wat anders dan aardig zijn.’ Terwijl ik mijn zoon deze belangrijke levensles bijbreng, denk ik: deze man is volgens mij wel heel goed in aardig doen en auto’s verkopen. Hij kan er in ieder geval een goede ‘boterham’ van eten. De riem van zijn 4XL Corduroy pak hoor je haast kreunen, om al het verkopersvlees binnenboord te houden.

De reden dat we een showroom vol met occasions bezoeken, is dat we het besluit hebben genomen, om afscheid te nemen van m’n oude liefde. Na acht jaar trouwe dienst, 269.217 kilometers en de jaarlijkse keuring voor de deur, is het de hoogste tijd, dat ze mag gaan genieten van haar oude dag. Afscheid nemen doet pijn. Ik zal haar piepje bij een scherpe bocht naar links missen. Het feit dat je zeventien keer het slot om moet draaien van de achterbak, voor ze opengaat. De sigarettenaansteker, waar de oplader van de telefoon maar op één manier in kan en bij het minste bobbeltje in de weg het contact verliest. Het klokje dat in de zomer steevast een uur achterloopt. De airconditioning die alleen werkt als het buiten vriest. En natuurlijk het gebonk, dat je hoort bij iets te hoge drempels en dito snelheden.

Op straat onderhandelen we wat en de ‘aardige man’ stelt een vriendenprijsje voor. Op Facebook heb ik al 313 vrienden en omdat ik hem nu al zeventien minuten ken, hoort hij er vanaf vandaag absoluut bij. Hij verzekert ons, met alle eerlijkheid en betrouwbaarheid die je van een autoverkoper mag verwachten, dat dit een prima prijs is. Hij maakt er nauwelijks winst op, dat mogen we gerust weten. En in die 32 jaar als autoverkoper, heeft hij zelden zo’n prachtexemplaar van de hand mogen doen. Ik heb nog wel de wens dat hij een trekhaak monteert onder m’n Franse schoonheid, maar daar gaat hij achteraan; het komt allemaal goed. ‘Dan zie ik u morgen voor de proefrit’, roept hij ons na terwijl we in mijn oude vertrouwde autootje stappen.

De volgende dag staan we om twaalf uur op de stoep van de dealer waar de donkere Française, die in de showroom onbedaarlijk met me flirtte, staat te stralen in de zon. De ‘aardige man’ stapt de showroom uit. Hij heeft vandaag een ander blouse aan, dat wel. Maar het kledingstuk vertikt ’t om in zijn broek te blijven zitten. Ik denk nog: wie zou dat wél willen? ‘Wat een prachtexemplaar, hè?’ Ik moet even overschakelen, maar bevestig zijn opmerking, terwijl we naar de auto kijken. ‘Rijd gerust een flinke proefrit en noteer alles wat u niet bevalt, dan kunnen we dat naderhand regelen.’ 

De Française heeft al twee ‘huwelijken’ achter de rug en laat dat in het proefritje wel merken. We noteren de punten, waarbij ze om aandacht vraagt en bij terugkomst in de garage, geven we dat door aan mijn nieuwbakken vriend. Alles blijken kleinigheden te zijn: ‘Geen enkel probleem om het op te lossen.’ Hij heeft zelfs een nieuw voorstel gemaakt met de trekhaak erbij. De prijs is inclusief inruil, rijklaar maken en APK.

Tot mijn grote verbazing heb ik de vorige dag geleerd dat een auto kopen duurder wordt, als je je oude wagen inruilt. Dat heeft volgens mijn ‘goede vriend’ te maken met BPM, het risico van de koper en nog wat andere dingen die ik niet meteen begrijp. Gelukkig voor de ‘aardige verkoper’ heb ik de 24 uur tussen onze eerste ontmoeting en het moment van de mogelijke deal gebruikt, om goed na te denken over onze vriendschap. Als het risico met inruilen voor hem groter wordt, dan wil ik hem dat natuurlijk niet aandoen. Bovendien kan de prijs omlaag als we de auto niet inruilen. Voor allebei beter, toch? Dus ik vraag hem, vrienden als we zijn, wat zijn nieuwe prijs kan worden.

Ik weet niet wat er op dat moment gebeurt, maar de sfeer wordt minder ontspannen. Het rekenen lijkt bovendien ook moeilijker te gaan. Ineens heeft hij een rekenmachine nodig. Maar ondanks dit hulpmiddel rolt er een bedrag uit, dat volgens mij niet klopt. Dus geef ik hem mijn redenering bij een andere prijs op. Hij begint te zweten, terwijl zijn hoofd rood aanloopt. Hij heeft het volgens hem toch écht goed uitgerekend. Ik stel voor dat ik even een ijsje ga kopen met mijn gezin, zodat hij een Rennie kan nemen of iets dergelijks.

Tijdens de wandeling bespreken we, dat we uiteindelijk wel akkoord gaan met zijn bod, maar eerst nog zullen proberen, of we er nog wat af kunnen krijgen. De ‘oude dame’ verkopen we via het internet. Het bedrag dat we daar voor vangen, is meegenomen. Als we alweer even voor de showroom staan en de jongens hun ijsje bijna op hebben, typ ik op mijn telefoon nog even zogenaamd wat bedragen in. Dan plotseling vliegt de deur open en stapt mijn vriend kordaat naar buiten. ‘Honderd Euro kan ik er nog afhalen, maar meer echt niet!’ Ik kijk hem heel even bedenkelijk aan en besluit dan, om hem uit zijn lijden te verlossen: ‘Vooruit, deal!’ De ‘aardige man’ hijst zich terug in zijn zelfvertrouwen en z’n pak en waarschuwt ons vervolgens voor de mensen aan wie wij onze oude auto gaan verkopen: ‘Ratten zijn het en voor geen stuiver te vertrouwen!’

Nog dezelfde avond nog bied ik mijn trouwe Peugeot bij een opkoper aan. Die blijkt ook direct in aanmerking te komen voor de status ‘vriend’, want hij belooft me -met de hand op zijn hart- dat mijn oude auto doorverkocht gaat worden aan een heel lief omaatje, die er heel goed voor zal zorgen. De prijs die hij er voor geeft is ook, oké. En zo is iedereen gelukkig. Het omaatje met mijn oude auto, de handelaar dat hij deze mooie auto heeft kunnen verkopen en ik met mijn nieuwe Franse vriendin.

Ik moet Jelle nog wel mijn excuses aanbieden. Hij had gelijk. Autohandelaren zijn gewoon heel aardige mensen. Ze moeten alleen opboksen tegen hardnekkige en stereotype denkbeelden. Ik ben blij dat ik niet zo kortzichtig ben en nieuwe, oprechte vrienden heb kunnen maken!

groet, Wilco.