Sinds deze week heb ik mijn invalbaan voor de Rotterdamse Vereniging voor Katholiek Onderwijs voortgezet op de Klimophoeve in Bleiswijk. In Capelle aan den IJssel is de juf van groep acht helemaal hersteld, dus daar is geen werk meer voor me. In Bleiswijk echter ligt een prachtige uitdaging in groep zes van deze Daltonschool.

Veranderen van school betekent natuurlijk ook … een nieuwe fietsroute uitstippelen. Bleiswijk ligt binnendoor op een kleine vijfentwintig kilometer van Vlaardingen. Een perfecte afstand dus, om naar je werkdag toe te fietsen. Trouwens ook heerlijk om na school alles te laten op de plek waar het hoort. Niet dat het laatste echt nodig is hoor, want ik heb het direct ongelooflijk naar mijn zin met deze kinderen, de school en mijn nieuwe collega’s.

Sommige mensen verklaren me voor gek dat ik in de vroege ochtend op mijn harde zadel ga zitten en op eigen kracht naar Bleiswijk rijd. Zij zitten liever dezelfde hoeveelheid tijd in de auto te mopperen op hun medeweggebruikers in de file. Ieder zijn eigen voorkeur zullen we maar zeggen. Ik heb helemaal niet de behoefte om mensen te overtuigen om te gaan fietsen. Integendeel, blijf allemaal lekker met de auto gaan, dan blijft het heerlijk rustig op de fietspaden. Maar ik wil jullie toch even meenemen in het geluk dat ik ’s morgens ervaar.

Mijn route naar Bleiswijk gaat volledig door de binnenlanden van Zuid-Holland. Het is dat ik weet dat de drukte van de randstad hemelsbreed op nog geen 2 kilometer afstand ligt, maar daar merk je op de fiets niets van. Ik kom zeggen en schrijven één verkeerslicht tegen op de hele route. Verder is het één en al genieten.

Dat begint al met de zon die groot, oranje opkomt in mijn gezichtsveld. De mist ligt over de weilanden en de slootjes. Op sommige plekken hangt zo’n vlaag over het fietspad en lijkt me een zetje in de rug te willen geven. Ik fiets langs water, schapen, koeien. Natuurlijk is de drukte van de stad nabij. Maar de skyline van Rotterdam lijkt als een stilleven te zijn getekend tegen de horizon.

Het gekwetter van de eenden en het zoemen van de banden zorgen voor rust in mijn hoofd. Mijn benen pakken één tempo en als ik geen zin heb om te luisteren naar muziek, of mijn innerlijke stem, kan ik bijna mijn hartslag horen. Geen tijd en geen zin om te klagen over koude vingers, chronische loopneuzen, of tegenwind … gewoon genieten. Nederland is prachtig, vooral op de fiets! Ik voel me rijk, gezond en gelukkig als ik zo mag ontwaken.

groet, Wilco