Het is zes uur als de wekker gaat. Ik ben de avond ervoor extra vroeg naar bed gegaan, maar toch draai ik me nog even om. Vandaag is het de dag van de (halve) marathon en ik kan elke minuut rust gebruiken. Die rust past perfect in de rest van mijn voorbereidingen. Zoals de trouwe volgers van mijn blog weten, hou ik er -als het om halve marathons gaat- een bijzondere aanpak op na. De maanden voorafgaand aan zo’n grote loop, doe ik zo weinig mogelijk te voet, mijn vochtgehalte houd ik op peil met veel koffie drinken en ik volg een streng koolhydraatrijk dieet met als belangrijkste ingrediënt: chocolade.

De kinderen zijn bij opa en oma en hebben de opdracht gekregen om de tv-beelden minutieus af te struinen, op zoek naar ‘papa’. In een vorig blog schreef ik dat ik in een fel groen shirt zou lopen, maar de afdeling esthetica van het ingenieurs bedrijf voor de offshore -GustoMSC-, waarvoor ik loop, heeft gekozen voor een weinig opvallend antracietkleurig tenue. Een extra uitdaging dus voor de kinderen en voor mijn (twee) toeschouwers aan de kant.

Femke en Wendy zijn naast toeschouwers ook m’n begeleiders voor de dag. Voor Wendy houdt dat in, dat ze iets doet, wat ze zelden doet … vóór zeven uur opstaan. Met haar auto rijden we naar de metro in Schiedam. Natuurlijk zijn we veel te vroeg in het centrum van Rotterdam. Dat geeft me echter wel de gelegenheid om het gevoel te ervaren, hoe het is om alleen aan te komen op de Coolsingel. Even waan ik me de winnaar en droom ik van een tijd onder twee uur (over de hele). Het publiek denk ik erbij en hoor mijn naam door de speakers schallen. Dan word ik door de alerte bewaking uit mijn droom geholpen en naar een plek achter de hekken verwezen; zo jammer.

Ik stel voor om koffie te gaan drinken in het Hilton. Wendy stribbelt nog even tegen en mompelt woorden als ‘duur’ en ‘sjiek’. Maar je betaalt op zo’n dag overál de hoofdprijs, dus heb ik liever dat m’n bakkie met de nodige egard bereid en aangeboden wordt. In de lobby van het hotel wemelt het van de lage rugnummers. Voor de marathon dummy’s; hoe lager je nummer hoe sneller je bent. En mijn nummer is 145, dus JA … ik hoor d’r bij! Pas als het tijd is voor een teamfoto voegen we ons tussen het gepeupel met rugnummers boven de 15.000 op ’t Hofplein.

Na de gebruikelijke plichtplegingen (foto’s maken, handtekeningen uitdelen en opdringers fans te woord staan) loop ik naar de plaats waar de ‘atleten’ naar het wisselpunt worden gereden. Ik start namelijk halverwege. Dat verdient misschien enige uitleg. De BDM achter mijn nummer staat voor Business Duo Marathon. Natuurlijk zou het makkelijk zijn voor me om een prachtige tijd te lopen op de hele marathon en alle eer naar mezelf te trekken. Ik ben echter iemand die graag mensen meeneemt in m’n succes en heb er daarom voor gekozen om de hele marathon met zijn tweeën te lopen 😉 . Natuurlijk wil ik wel graag het laatste deel lopen, zodat ik tussen een juichende mensenmassa kan finishen. Dat is namelijk echt heel cool. Ze hebben het ook niet voor niks de Coolsingel genoemd.

De busreis is ruig. Door een opvallende schijnbeweging van de chauffeur, raakt de halve bus bijna in één klap geblesseerd. ‘Hier mogen jullie eruit!’, dus iedereen staat op. Vervolgens besluit hij het gaspedaal toch nog even stevig in te duwen. Het loopt gelukkig goed af en we arriveren zonder kleerscheuren bij het wisselpunt. Ruim op tijd, om mijn collega’s met de ‘lage rugnummers’ toe te juichen.

Rond twaalven, mag ik de sjerp overnemen en aan mijn ‘halve’ beginnen. Wat een heerlijk weer en wat een sfeer, zeg. Je loopt van bandje naar DJ, naar percussiegroep, naar rockgroep. Allemaal opzwepende muziek en heel veel enthousiaste mensen die je aanmoedigen. Het gaat snel, in het begin zelfs een beetje te snel. Maar het lijkt alsof je opgetild en vooruit geduwd wordt door het enthousiasme van de mensen, de zon en de muziek. Echt een onvergetelijke ervaring, waarin ik door al mijn pijngrenzen heen ben gegaan.

Na ongeveer één uur en vierenvijftig minuten kom ik, moe maar voldaan over de streep op de ‘cool’ singel. Mijn spieren besluiten na de finishlijn direct de helft korter te worden en ik strompel als een oude man (van halverwege de veertig) naar Femke en Wendy die vlakbij Station Centraal staan. Ik begin nu pas de pijntjes te voelen. Een paar blaren op mijn rug(!), omdat ik mijn looptasje op mijn blote huid had gedragen. Mijn voeten voel ik ook wel, maar daarvan wordt thuis pas duidelijk wat de werkelijke schade is.

Ondanks de lichamelijke offers die ik gebracht heb, heb ik genoten van een heerlijke dag en een prachtig evenement. Volgend jaar weer? Goede vraag! Misschien kan ik mijn voorbereiding nog iets verbeteren en voor eigen roem en glorie gaan. Kenianen pas op, Wilco komt eraan!

groet, Wilco