Het is woensdagmiddag en ik zit samen met Sibe in de auto naar het zwembad. We doen dat retourtje twee keer in de week en het is ondertussen een traditioneel ‘vader-zoon’ momentje geworden. Vaak gebruiken we de zeveneneenhalve minuut om ‘iets nieuws’ te leren. Een vast item is bijvoorbeeld: vieze rijmwoorden op het woordje … hond. Maar ik leer hem ook nuttige dingen, zoals autorijden. Nee, niet in ’t echt, maar in theorie. Hij weet waar het gaspedaal en de rem zit en hij kan ondertussen beter schakelen dan zijn moeder.

‘Papa, als je optrekt, zet je um in zijn één, hè? En door de bocht moet ie in zun twee, toch?’ Heerlijk hoe hoe zijn eigen persoonlijke en bezittelijke voornaamwoorden maakt. ‘Papa, onder de 5 staat een R, betekent dat racen?’ Je zou kunnen denken dat ik hem ‘jongensdingen’ leer, om een echte man van hem te maken. Maar begrijp me goed, voor mij hoeft hij niet in auto’s geïnteresseerd te zijn. Ik heb er ook niks mee. Maar ik vind het gewoon fijn, dat ik in noodsituaties op hem kan vertrouwen. Zo weet hij bijvoorbeeld waar de alarmlichten zitten en nog belangrijker, hoe het raam naar beneden moet, als we door de McDrive gaan.

Hij kijkt naar buiten en terwijl hij het verkeer gadeslaat, trommelt hij met zijn vingers tegen het dashboard. Ik zie de lengte van zijn nagels en zeg tegen hem, als we thuis zijn, is het de hoogste tijd om iets met een schaartje te doen. Hij ziet het ook en zegt meteen: ‘Sowheey, die zijn lang, ze zijn net zo lang als die van een meisje.’ Nog voor hij helemaal is uitgesproken, onderkent hij de mogelijke impact van zijn opmerking en begint als een gek andere, meer ‘mannelijke’ vergelijkingen te maken.

‘Ze zijn zooo lang dat ik bij het topje van de bomen kan, papa. Nee, ze zijn nog langer. Ik kan er het dak van de huizen mee aanraken. Nee, mijn nagels zijn zoo lang, dat ik er de wolken mee kan krabben.’ Mijn kinderen hebben op de één of andere vreemde manier, nooit echt last gehad van valse bescheidenheid, of grootheidswaanzin, dus jezelf vergelijken met een wolkenkrabber is heel normaal. ‘Het is goed Sibe, kietel de wolken maar, dan schieten ze misschien weg en hebben wij een lekker zonnetje. Maar daarna knippen we je nagels wel af, deal?’ ‘Deal!’

Het is nu twee uur later en we zijn -als echte mannen- die nagels helemaal vergeten. Het getik van zijn vingers op z’n I-pad, herinnert me aan ons gesprekje in de auto. ‘Sibe … nagelkniptijd!’ het kost wat moeite om hem los te krijgen van zijn speeltje, maar het knipklusje is zo gepiept. ‘Zo kun je tenminste verder spelen, zonder dat ik denk, dat er een meisje zit te typen. Wat ben je eigenlijk aan het doen?’ ‘Ik ben een kip aan het ontwerpen in Minecraft, kijk maar!’ Tja en dan kan ik het niet laten. ‘Sow, lekker chickie!’, zeg ik. ‘Oh, papaaaa … het is een kip, geen chickie!’ 

Voor mensen die zich werkelijk zorgen maken over, waar het met Sibe naar toe moet. We hoorden pas geleden van zijn juf, dat hij op school heel graag met poppen speelt. De ideale mix dus! Voor mensen die zich zorgen maken over, waar het met mij naar toe moet. ‘Te laat en verloren moeite, helaas!’ 😉

Groet, Wilco