Terwijl het zonnetje buiten hard zijn best doet om van deze eerste, officiële lentedag een feestje te maken en de wolken ook graag aanwezig zijn op dat partijtje, beschouw ik deze tumultueuze week. Eerst maar eens een bakje koffie zetten trouwens, dan kan ik beter nadenken! Zo, hiermee moet het gaan lukken.

Week twintig alweer, dat gaat snel, nog even en ik zit op de helft. Als ik aan het fietsen ben, net als afgelopen woensdag, dan denk ik ook altijd zo. Bij twintig kilometer: ‘Oh, al op één tiende!’ Bij vijftig kilometer schiet het woord ‘kwart’ door mijn hoofd en voor je het weet zit je dan via een derde op de helft … maar dan, die laatste honderd kilometer. Hoe noem je die dan? Twee derde, drie kwart? Het enige wat ik dan nog kan denken is: ‘Niet nadenken, maar stoempen!’ en … ‘Waar blijft dat windje mee?’

Deze week heb ik wel een enorme sprong voorwaarts gemaakt in mijn challenges. Althans, in ieder geval in mijn beleving. Ik heb maar liefst vier uitdagingen af kunnen ronden. Zondag bij de honkbalclinic in Nieuw-Vennep heb ik zeker 120 mensen verteld over Right To Play, dus zit ik aan de benodigde 500! Verder steun ik nu (meer dan) 5 andere goede doelen. Het aantal uur vrijwilligerswerk is ook behaald en rapapaaaaaa …. (tromgeroffel) …. ik heb een nieuwe baan! ‘Wil dat zeggen dat ik dan niks meer doe op dat vlak?’ Nee, natuurlijk. Ik probeer ook nog stiekem -op de achtergrond- aan behaalde uitdagingen te werken! Want als je bijna op de helft bent, heb je ook bijna de wind in de rug en kan je makkelijk wat extra’s doen.

Gek eigenlijk, hoor. Je zou denken dat het super makkelijk is om te ‘cheaten’. Ik bedoel, er loopt geen coach de hele dag achter me aan die zegt: ‘Neem de trap, drink geen alcohol, ga fietsen, vergeet je fruit niet, weet je nog … geen vlees vandaag.’ En er is ook geen scheidsrechter in de buurt die dat allemaal voor mij in de gaten houdt, controleert, registreert en rapporteert. Maar toch kan ik niet ‘vals spelen’.

Het zou ermee te maken kunnen hebben, dat ik dit zelf allemaal gewild heb, natuurlijk. Maar het is ook veel leuker om er echt je best voor te doen. Dan is het gevoel erna vele malen prettiger. Ik moet eerlijk zeggen, dat ik best wel even dacht, nu ik weer een vaste baan heb: ‘Hoe ga ik het allemaal redden?’, maar ik ga het gewoon doen … in een ander ritme dat wel, maar met dezelfde beleving en passie. En mijn nieuwe werkomgeving zorgt ook weer voor kansen … zoveel mensen die ik nog kan vertellen over Right To Play. Zoveel mensen die ik misschien in beweging kan krijgen, om de wereld wat mooier te maken.

Ik heb ook een belofte gedaan aan de winnaar (Stichting Kinderdroomwens) en de nummer twee (Stichting Babyspullen) van de poll. Ik ga me ook op enigerlei wijze inzetten voor deze doelen. Daarover ga ik de komende tijd afspraken maken. Ik weet dat er een gezegde is: ‘Belofte maakt schuld’, maar die is veel te somber en Calvinistisch in mijn ogen. Mijn challenges zetten mezelf en anderen in beweging. Bovendien zijn ze leuk om te doen en maken ze mensen blij, dus hou ik het liever bij: Wat je belooft …

… moet je DOEN!

groet, Wilco

P.S. Met alles wat ik beloofd en (niet) gedaan heb, mag ik deze week 27,69 Euro overmaken naar Right To Play. Alweer een zonnige toekomst vol sport en spelplezier voor een kind dat dit recht heeft.