Op zondagochtend 15 maart gaat om zeven uur de wekker. Vandaag mag ik naar Noord-Holland, om daar bij de nationale honk- en softbal clinic Right To Play onder de aandacht te brengen. Mijn ochtendritueel is nooit heel spectaculair -douchen, aankleden en eten- dus om tien voor half acht zit ik in de auto. Ik toets Nieuw-Vennep in op mijn telefoon en kom tot de ontdekking dat dit kleine, vierkant afgebakend Nederland onder Hoofddorp en dus de rook van Schiphol ligt.

Een kleine 50 minuten later parkeer ik mijn auto, veel te vroeg, op de parkeerplaats bij de ‘Vennep-Flyers‘. Geen slecht gekozen naam, want in de nauwelijks tien minuten, die ik daar nu ben, zijn er al drie vliegtuigen erg laag over gevlogen. Omdat ik toch veel te vroeg ben, de omgeving niet meer is dan een industrieterrein en ik mezelf vreselijk verveel, ga ik in mijn telefoon kijken, of er ook een Oud-Vennep is. Niet dus! Vennep dan? Ook niet. Vreemd, waarom zou je dit dan ‘Nieuw-Vennep’ willen noemen? Voor ik mezelf echt kan ‘opwinden’ over dit soort onzinnigheden, ontdek ik op Wikipedia dat er wel ooit -voor de drooglegging van de Haarlemmermeer- een eilandje was, dat Vennep heette. Nou goed, vooruit dan maar!

Ondertussen heeft Ed, de kantine beheerder, het clubhuis geopend en kan ik aan de slag om alles klaar te zetten. ‘De clinic is een tweedaagse’, vertelt Ed, ‘en zo’n zestig kinderen krijgen training van spelers en coaches die in de Hoofdklasse honkballen. De top van Nederland … en dus Europa!’, zegt hij met gepaste trots. Right To Play mag vandaag het goede doel promoten en natuurlijk fondsenwervende activiteiten verrichten.

Ik zet de powerpoint klaar, test het beeld en geluid en kleed de tafel leuk aan met banners en foldertjes. Na twee heerlijke bakken koffie, die er goed ingaan, begint om tien uur het spektakel. Ik mag in een kwartiertje vertellen en laten zien wat we doen, waarom we dat doen en hoe we dat doen. De kinderen en ouders luisteren aandachtig.

Na mijn presentatie kunnen zij hun bijdrage leveren aan Right To Play, door zich in te schrijven voor de Homerun Derby en/of mee te doen aan een loterij. Er is een alleraardigst prijzenpakket, kan ik wel zeggen. Een goed gevulde Right To Play tas, aangevuld met gesigneerde honkballen en honkbalshirts. Het is daarom niet heel moeilijk om lekker veel gegadigden te vinden voor de homerun wedstrijd.

Als de kinderen aan de slag gaan met hun tweede clinicdag, ga ik wat netwerken en foto’s maken. Ik raak aan de praat met echte honkballers, die al redelijk snel doorhebben, dat ik er niet heel veel kaas van gegeten heb. Misschien had ik ook niet moeten vragen, of een homerun echt, net als vroeger op school, twee punten waard is. Maar omdat ik ondertussen een ster geworden ben in het omzetten van ‘onbenulligheid in mogelijkheden’, kost het me niet veel moeite, om me door deze profs helemaal bij te laten praten over de sport. Het lukt me zelfs om een selfie te maken met René Baltus, waarvan ik hoop dat het een echte ‘honkbal legende’ is.

Rond half één start het hoogtepunt van mijn bijdrage; de Homerun Derby. De kinderen en ook de ouders doen een figuurlijke gooi naar de prijzen, door de bal zo ver mogelijk weg te slaan. Na een spannende strijd mag ik in vier categorieën de prijzen overhandigen en kinderen en ouders blij maken.

Naast veel spelplezier voor de kinderen en -voor mij- inzicht in de sport, leveren de paar uurtjes Nieuw-Vennep voor Right To Play ook nog wat op. Door de opbrengst van de loterij en de Homerun Derby, kunnen namelijk ruim 4 kinderen een iets zonnigere toekomst tegemoet zien. Daarnaast staan de deuren voor Right To Play nu ver open, om aan te kunnen sluiten bij vervolgactiviteiten. De organisator heeft me namelijk verteld, dat hij me graag in oktober ontvangt, als er weer een clinic wordt georganiseerd; dit keer voor meer dan 200 kinderen! In één klap dus stiekem toch twee punten gehaald!

groet, Wilco