“Wil jij de kerstboom uit de schuur pakken, zodat ik hem op kan zetten?” Zowel taalkundig, als inhoudelijk lijkt er niks mis te zijn met deze zin. Een heel aardige deal zelfs, voor iemand die een hekel heeft aan het ‘optuigen van Kerstsfeer’. Toch zit er een addertje onder het gras … of liever gezegd een boa constrictor onder een berg puinhoop!

Wij hebben al jaren een kunstboom(pje). Dat is misschien minder sfeervol dan een echte, maar wel zo praktisch. Geen naalden en zand op de grond. Geen hars aan je klauwen en geen ruzie tussen de jongens wie de boom naar ‘brandstapel’ mag brengen. Als het aan mij zou liggen, zou ik op 6 januari zelfs de ballen, slingers en het restant aan kransjes laten zitten, de takken invouwen en hup zo de schuur weer in pleuren.

Maar goed … dat hoef ik allemaal niet te doen, want mijn taak bestaat namelijk louter en alleen uit: “het uit de schuur halen van de kerstboom”. Lekker makkelijk, zul je denken. Niet als je onze schuur kent.

De schuur wordt namelijk maar eenmaal per jaar onderworpen aan een grote opruimbeurt … en dat is meestal tegen de tijd dat de kerstboom eruit gehaald moet worden. In de overige 52 weken wordt alle meuk, die niet meer in onze woning past, vakkundig in die 36 kubieke meter gepropt. Ik ben in mijn leven al een keer of 35 verhuisd en heb in allerlei soorten woningen gewoond; van extreem groot en luxe tot het formaat ‘postzegel’. Ik kan wel zeggen dat het in de loop der jaren een specialiteit van me is geworden om ‘rommel’ op de kleine vierkante meter te laten ‘verdwijnen’. Niet echt natuurlijk, want als je gaat opruimen, dan komt het ineens overal tevoorschijn.

Voor ik de deur opendeed, hoopte ik, natuurlijk tegen beter weten in, dat de boom ergens ‘bovenop’ zou liggen. Helaas, lag hij niet bovenop, maar wonder boven wonder wel voor het grijpen. Ik kon mijn geluk niet op en begon te sjorren aan de doos… met fatale gevolgen. Een lawine aan speelgoed, stoelen, zomerbanden en dozen daalde op me neer. Ik meende zelfs iemand ‘Jenga!’ te horen roepen. Er zat niets anders op, dan challenge 47, die ik na de vorige poll nog listig had kunnen ontwijken, alsnog uit te voeren.

Net als ieder jaar nam ik me voor, om de spullen die ik twaalf maanden niet in mijn handen had gehad maar gewoon weg te gooien. Maar ik moet bekennen dat me dat emotioneel toch niet helemaal gelukt is. Wat ik wel heb gedaan, is een ‘sectie’ gemaakt met potentiële marktplaats artikelen. Daarbij horen onder andere de zes (!) autostoeltjes (we hebben toch maar echt twee kinderen), een maxi-cosi, een wieg en een step-apparaat, wat bij mijn weten nooit echt gebruikt is.

Na drie uur ploeteren was ik trots op het resultaat en bracht ik de zooi waarvan ik echt afscheid durfde te nemen naar het afvalbedrijf. Nadat de dienstdoende ambtenaar een blik in mijn auto had geworpen (“dat kan er ook nog wel bij”, dacht ik bij mezelf), kon ik het terrein oprijden. Terwijl de regen en de zon met elkaar speelden zorgde ik, dat alles netjes gescheiden in de containers terecht kwam. Bij de poort nam ik afscheid met de woorden: “fijne Kerstdagen en tot volgend jaar!”